اتصالات در لوله های پلی اتيلن

اتصالات در پلی اتیلن مبتنی بر اصل ترمو پلاست می باشد. یعنی با ایجاد حرارت پلی اتیلن بصورت سیال درآمده و با امتزاج سیال ها، اتصال انجام می گیرد. بنابراین با توجه به انواع مختلف لوله اتصالات مختلفی وجود دارد كه شامل موارد زیر می باشد:
•    (Butt welding) جوش لب به لب
این اتصال با حرارتی كه توسط یك صفحه داغ كه پلی اتیلن را بصورت سیال در می آورد ایجاد می شود.اتصال فوق بیشتر در مورد لوله های تك جداره كاربرد داشته و مورد تایید مراجع استاندارد مختلف جهانی می باشد.

•    جوش الكتروفیوژن
در این اتصال حرارت لازم برای سیال كردن پلی اتیلن توسط المنت هایی كه با عبور جریان الكتریسیته تولید گرما می كنند، ایجاد می شود. المنت پس از انجام اتصال در محل باقی می ماند. این اتصال برای لوله های با قطر کمتر از 500میلیمتر مناسب است و برای لوله های با قطر زیاد ، هزینه و مشکلات زیادی به همراه دارد.


•    جوش اکستروژن
در این اتصال در مابین دو قطعه بوسیله سیال پلی اتیلن که توسط دستگاه مخصوص تولی مس گردد ، پر میشود. البته همزمان محل درز نیز باید گرم گردد و این اتصال در مورد لوله های با قطر زیاد کاربرد خوبی دارد.

•    اتصال توسط فلنج
در این روش دو انتهای لوله توسط فلنجهای استیل و گسكت به یكدیگر متصل می شوند. بسته به نوع لوله مورد استفاده فلنجهای آماده جهت اتصال لوله های با سایز های متفاوت وجود دارد. این نوع اتصال بیشتر در موارد تخلیه در دریا و ارتباط مخازن با یكدیگر به كار میرود. بزرگترین مزیت این روش، قابلیت جداسازی قطعات می باشد.

•    اتصال گسكت
در این اتصال از اتصال نروماده با استفاده از یك لاستیك مخصوص آببند در انتهای لوله استفاده می شود. این روش نیز قابل جداسازی می باشد.